سرمایه‌گذاری در طرح‌ها و استارتاپ‌ ها

چطور می‌توان روی استارتاپ ها سرمایه گذاری کرد؟

استارتاپ در حقیقت نوعی شرکت نوپا است و با یک ایده اولیه کار خود را شروع می‌کند؛ ولی با سرعت رشد کرده و سریع به درآمد می‌رسد. از معروف‌‌ترین استارت آپ های دنیا می‌توان به گوگل، مایکروسافت و اپل اشاره کرد. استارت آپ با یک ایده ناب و خلاق شکل می‌گیرد.

شرکت مشاوره مدیریت رخ علاوه‌بر سرمایه‌گذاری در طرح‌ها و استارتاپ ها خدمات زیر را به استارتاپ‌های ثبت شده به صورت رایگان ارائه می‌دهد:

آیا ایده منحصربه‌فرد به‌ تنهایی می‌تواند ضامن موفقیت یک استارتاپ باشد؟

خیر. ایده قدم اول است و پس‌ از آن راهی طولانی برای رسیدن به مقصد موفقیت وجود دارد؛ درنتیجه قدم‌های بعدی نیز مؤثر هستند. یکی از این قدم‌های مهم سرمایه‌گذاری است تا با استفاده از سرمایه و فراهم آوردن امکانات لازم بتوان ایده ذهنی را به مرحله تجاری شدن و درآمدزایی رساند.

نحوه سرمایه گذاری در استارتاپ ها باید به روش مناسبی صورت پذیرد تا ایده اولیه به ثمر برسد و کارآفرین و سرمایه‌گذار به سود زیادی دست پیدا کنند.

سرمایه استارتاپ از کجا تأمین می‌شود؟

در موارد معدودی برخی از کارآفرینان سرمایه لازم برای ادامه کار را دارند و یا به دلیل اینکه ایده‌شان کم سرمایه است نیازی به حمایت مالی ندارند.

روش‌های زیادی برای سرمایه‌گذاری در استارتاپ ها وجود دارد، مثل، سرمایه شخصی، کمک مالی از دوستان و آشنایان، سرمایه‌گذاری سرمایه‌گذاران کلان یا خرد، وام‌های بانکی، سرمایه‌گذاری جمعی و …

شاید بهترین گزینه این باشد که یک سرمایه‌گذار بزرگ در استارت آپ سرمایه‌گذاری کلان کرده و خیال کارآفرین از تأمین منابع مالی آسوده باشد و دغدغه فراهم کردن پول لازم برای هزینه‌های کسب وکار را نداشته باشد؛ اما واقعیت چیزی غیر از این است.

بیشتر استارت آپ ها با سرمایه‌گذاری شخصی شروع به کار می‌کنند. معمولاً سرمایه‌گذاران بر روی ایده‌هایی که هنوز اجرایی نشده است ریسک نکرده و سرمایه‌گذاری نمی‌کنند.

به روش سرمایه‌گذاری از جیب خود کارآفرین، سرمایه‌گذاری شخصی می‌گویند. البته لزومی ندارد که حتماً پول خود کارآفرین باشد، وی می‌تواند روی کمک دوستان و خانواده خود هم حساب باز کند. در این روش خبری از سرمایه‌گذاران نیست. سرمایه شخصی می‌تواند هزینه‌های اولیه مثل ایجاد وب‌سایت یا خرید مواد اولیه را پوشش دهد.

درصورتی‌که کارآفرین سرمایه بیشتری داشته باشد حتی برای تبلیغات و بازاریابی نیز نیازی به گذاشتن وقت و جذب سرمایه‌گذار ندارد و تمام تمرکز خود را در اجرا و عملی کردن ایده خود می‌گذارد.

در بیشتر مواقع استارت آپ هایی که با سرمایه شخصی پیش می‌روند زودتر به موفقیت می‌رسند. البته این نکته را باید در نظر بگیرید که فرآیند استفاده از سرمایه شخصی کمی کند است؛ زیرا در اغلب اوقات افراد به‌اندازه‌ای سرمایه ندارند که تمام‌کارها را بتوانند با سرعت پیش ببرند و امکانات لازم را برای خود و تیمشان فراهم کنند.

همچنین سرمایه شخصی همیشه به‌ صورت نقد نیست و گاهی شامل دارایی‌های افراد مانند ماشین، خانه، طلا و … است که تبدیل کردن آن به پول نقد فرآیندی زمان‌بر است و به‌صورت آنی در دسترس قرار نمی‌گیرد.

اگر کارآفرینی از سرمایه شخصی خود استفاده کند، به این دلیل که هزینه‌های اساسی استارت آپ را خود به عهده بگیرد و تا جای مورد قبولی کار را پیش ببرد، می‌تواند برای ادامه راه از سرمایه‌گذار کمک بگیرد و درواقع در جلب اعتماد سرمایه‌گذار برای یک استارت آپ آماده یا حتی نیمه آماده موفق خواهد بود. اینکه شما یک ایده خام پیش روی سرمایه‌گذار نمی‌گذارید و تا بخشی از راه را با حساب شخصی خود رفته‌اید می‌تواند انگیزه سرمایه‌گذاری در سرمایه‌گذار را بالا ببرد.

تا زمانی که شما روی ایده خود زمان نگذارید و زحمت نکشید و کار خود را باور نکنید دیگران نیز شما را باور نخواهند کرد و این خود مانعی برای جذب سرمایه‌گذار است. سرمایه گذاران تمایل دارند تلاش کارآفرین برای محقق شدن ایده را ببینند و این را نشانه‌ای برای موفقیت حتمی استارت آپ می‌دانند.

تامین سرمایه جمعی:

تامین سرمایه جمعی روشی برای تامین سرمایه از طریق تلاش جمعی دوستان، خانواده، مشتریان و سرمایه گذاران منفرد است. این رویکرد به تلاش های جمعی مجموعه بزرگی از افراد بستگی دارد  – عمدتا به طور آنلاین از طریق رسانه های اجتماعی و پلت فرم های تامین سرمایه جمعی – و از شبکه های آنها برای گستردگی و در-دید-بودن بیشتر بهره می گیرد.

تامین سرمایه جمعی اساسا متضاد رویکرد جاری در تامین مالی کسب و کارهاست. به طور سنتی، اگر شخصی بخواهد برای راه اندازی یک کسب و کار یا عرضه یک محصول جدید تامین سرمایه کند، باید طرح کسب و کار خود، تحقیقات بازار و نمونه های اولیه خود را به صورت یک مجموعه درآورده و سپس ایده خود را به مجموعه های محدود یا افراد یا مؤسسات ثروتمند ارائه کند.

این منابع تأمین سرمایه شامل موارد زیر هستند:

• بانک ها
• سرمایه گذاران فرشته
• شرکت های سرمایه گذاری خطرپذیر

این رویکرد تامین سرمایه مانند یک قیف است، که کارآفرین و ارائه‌ی آنها در طرف پهن آن و سرمایه گذاران  مخاطبان در طرف بسته اش قرار دارند. عدم نشانه گیری درست این قیف به سمت سرمایه گذار یا شرکت مناسب در زمان مناسب به از دست رفتن وقت و پول منجر می شود.

از سوی دیگر، پلت فرم های تامین سرمایه جمعی این قیف را بر عکس می کنند. این رویکرد با ارائه‌ی یک پلت فرم واحد به کارآفرین برای ساخت، نمایش و به اشتراک گذاری منابع ارائه، مدل سنتی را به طرز چشمگیری  کارآمد می سازد.

به طور سنتی، کارآفرینان ماه ها در شبکه های شخصی خود جستجو می کنند، سرمایه گذاران بالقوه را بررسی می کنند، و وقت و پول خود را صرف می کنند تا در دیدشان قرار گیرند.

با تامین سرمایه جمعی، برای کارآفرینان بسیار ساده تر خواهد بود تا فرصت خود را در دید طرف های علاقه مندتر قرار دهند و به آن ها راه های بیشتری را برای کمک به رشد این کسب و کار بدهند، از سرمایه گذاری هزاران نفر در ازای کسب سهم، تا اعطای 20 دلار در ازای دریافت زودتر محصول یا پاداش های دیگر.

وام ها

وام راه اندازی کسب و کارهای کوچک، هر نوع وامی است که به کسب و کارهای کم سابقه و بدون سابقه تجاری کمک می کند. این یکی از گزینه های متعدد تأمین سرمایه برای بنیانگذارانی است که به دنبال شروع کار یا بهبود شرکت های نوپای خود هستند. وام راه اندازی کسب و کارهای کوچک اصطلاحی فراگیر است که چند نوع مختلف تأمین سرمایه را پوشش می دهد. در اینجا دسته بندی کلی انواع اصلی وام های راه اندازی کسب و کارهای کوچک که ممکن است در زمان جستجوی بهترین گزینه برای تأمین سرمایه استارتاپ تان به آن ها بر بخورید آمده است.

• وام های SBA

وام کسب و کارهای کوچک SBA وامی است که به پشتوانه اداره کسب و کارهای کوچک (SBA) اعطا می شود. SBA که در سال 1953 تأسیس شده است، یک برنامه دولت فدرال است که از صاحبان کسب و کارهای کوچک در قالب ارائه مشاوره، کارگاه های آموزشی، مشورت دادن و وام های کسب و کارهای کوچک پشتیبانی می کند.

در حالی که این وام ها به پشتوانه SBA هستند، اما مستقیماً از طرف SBA ارائه نمی شوند. برای دسترسی به این بودجه، باید یک وام دهنده محلی پیدا کنید که وام های SBA را ارائه می دهد.

• کارت های اعتباری

کارت های اعتباری کسب و کار، در حالیکه «وام» سنتی نیستند، اما گزینه ای عالی برای استارتاپ های بسیار نوپایی که برای ادامه کار به کمک نیاز دارند هستند.

وامی را با APR (بهره سالیانه) آغازین 0٪ انتخاب کنید، زیرا این بدان معنی است که تا زمانی که بتوانید هر ماه قسط آن را تسویه کنید (یا حداقل تا پایان سال اول، که زمانی است که نرخ بهره اکثر کارت های اعتباری شروع می شود)، اساساً وام رایگانی را دریافت می کنید.

با این حال، مراقب نرخ های بهره بالا باشید – و در این موضوع که چقدر سریع قادر به تسویه کارت اعتباری خواهید بود مبالغه نکنید. پس از اتمام دوره آغازین، هر مقدار مانده ای که در دست تان باشد احتمالا با نرخ بهره سنگینی همراه خواهد بود.

• وام های کوتاه مدت

وام های کوتاه مدت مبالغ نسبتاً کمی هستند که باید ظرف ۳ تا ۱۸ ماه تسویه شوند. این وام ها اغلب به عنوان چاره موقتی استفاده می شوند برای زمانی که شرکت مشکلات پول نقد دارد، برای شرایط اضطراری، یا برای کمک به شرکت ها در استفاده از فرصت های تجاری.

• دوستان و خانواده

گرفتن پول – به صورت وام یا سرمایه گذاری – از طرف خانواده و دوستان، مورد دیگری است که تحت «وام های راه اندازی کسب و کارهای کوچک» قرار نمی گیرد. اما این یک روش معمول برای این است که بنیانگذاران استارتاپ ها برای راه اندازی شرکت های خود یا دریافت کمک در این مسیر، پول بدست آورند.

دوستان و خانواده منبع بزرگی برای سرمایه گذاری یا وام های اولیه هستند – اما جستجو در این روابط مستلزم دقت زیاد است.

معمولا افراد احساس می کنند که می توانند با این انواع سرمایه گذاری ها به صورت غیر رسمی و شخصی برخورد کنند، زیرا روابط شان با این سرمایه گذاران، روابط شخصی هستند.

این یک اشتباه است.

شما باید سرمایه یا وام دریافتی از دوستان و خانواده را به عنوان یک الحاقیه‌ی حرفه ای برای رابطه شخصی کنونی تان تلقی کنید. ایده خوبی است که یک قرارداد کتبی تهیه کنید که شرایط سرمایه گذاری یا وام را تصریح می کند و این نکته را نیز روشن می سازد که اگر این وام یک سرمایه گذاری محسوب می شود، بسیار احتمال دارد که آن ها نتوانند پول خود را پس بگیرند.

سرمایه بیرونی:

گاهی سرمایه‌گذاری در استارتاپ ها از طریق منابع بیرونی انجام می‌شود. منابع بیرونی همان قرض است که کارآفرین پس از مدتی باید آن را به صاحب حقیقی یا حقوقی‌اش برگرداند. استفاده از سرمایه بیرونی کار راحتی است و با سرعت بالایی همراه است، زیرا معمولاً افراد یا مؤسساتی هستند که این کار را برای شما انجام دهند (مثل مؤسسات مالی و یا بانک‌ها).

اگر کارآفرینی برای پیشبرد اهداف استارت آپی خود تن به قرض و وام می‌دهد باید آن را درست و به‌جا هزینه کند و آن را در فعالیت‌های پیش‌پاافتاده هدر ندهد و درواقع قرض خود را درزمینه کسب درآمد بیشتر هزینه کند. (به‌عنوان‌ مثال اگر قصد راه‌اندازی رستوران را دارد با پول قرض گرفته شده، گاز و فر و تجهیزات آشپزخانه‌ای که میلیون‌ها تومان هزینه دارند را تهیه کند و هر چه سریعتر کسب و کار خود را راه بیاندازد و با پول وام حقوق افراد تیم را پرداخت نکند).

شراکت در سهام:

سرمایه‌گذار با متقبل شدن بخشی از هزینه‌ها و حمایت مالی از استارت آپ در سهام آن شریک می‌شود. به نسبت پولی که سرمایه‌گذاری می‌شود، سهام استارت آپ به نام سرمایه‌گذار می‌شود.

سرمایه‌گذاران خیلی به این شیوه تمایلی ندارند، زیرا ممکن است ایده با موفقیت روبه‌رو نشود و سهام استارت آپ نتواند سرمایه هزینه شده آنان را جبران کند ولی در مقابل کارآفرینان از این روش استقبال زیادی می‌کنند، زیرا مجبور نیستند بدهی خود به حامی مالیشان را در کوتاه‌مدت و یا به‌صورت قسطی پرداخت کنند و همین مسئله باری از روی دوششان کم می‌کند.

زمانی که سرمایه‌گذار در سهام شریک می‌شود جزئی از تیم شده است و کارآفرین می‌تواند از وی به‌عنوان یک نیروی متخصص و باتجربه استفاده کند. این روش معایبی هم دارد و آن اینکه کارآفرین مجبور است تا انتهای کار با شخص یا اشخاص دیگری سهیم باشد و استقلال خود در تصمیم‌گیری و اجرای برنامه را محدود کند و گاهی ممکن است اختلاف‌هایی در این زمینه بروز کند که ادامه کار را برای طرفین مشکل کند.

البته شراکت در سهام معمولاً در استارت آپ هایی انجام می‌گیرد که دارای پروژه طولانی‌مدت هستند و برای طی مسیر خود نمی‌توانند با گرفتن وام و قرض هزینه‌های خود را پرداخت کنند.

تامین سرمایه سریالی:

تامین سرمایه سریالی زمانی است که یک استارتاپ چند دور سرمایه جذب می کند که هر کدام از آن ها بیشتر از بعدی است و هر یک از آن ها ارزش کسب و کار را افزایش می دهد. این دورهای تامین سرمایه به ترتیب الفبا به این صورت شرح داده می‌شوند: سری A و B و C و D و E.

سری A

هنگامی که یک استارتاپ از مرحله بذرپاشی (seed) عبور می‌کند و نوعی کشش به دست می آورد (از نظر تعداد کاربران یا درآمد یا بازدیدها یا هر شاخص عملکردی کلیدی (KPI) دیگر  – برای دور تامین سرمایه سری A آماده می شود.

ارزش گذاری معمول برای شرکتی که در دور بذرپاشی سرمایه جذب می‌کند 10 تا 15 میلیون دلار است.

تامین سرمایه سری A معمولاً از طرف شرکت های سرمایه گذاری خطرپذیر صورت می گیرد، اگر چه ممکن است سرمایه گذاران فرشته نیز مشارکت کنند. علاوه بر این، شرکت های بیشتری از تامین سرمایه جمعی برای سری A خود استفاده می کنند.

سری A نقطه ای است که در آن بسیاری از استارتاپ ها معمولا ناموفق هستند. در پدیده ای که به «کرانچ سری A» یا Series A crunch معروف است، حتی استارتاپ هایی که با موفقیت دوره بذرپاشی خود را طی کرده اند اغلب در تأمین دور سری A مشکل دارند.

سری B

استارتاپی که به مرحله ای می رسد که آماده تامین سرمایه سری B است، قبلاً محصول/بازار مناسب خود را یافته است و به کمک به گسترش آن نیاز دارد. سوال بزرگ در اینجا این است: آیا می توانید کاری کنید که شرکتتان در مقیاس بزرگتر فعالیت کند؟ آیا می توانید از ۱۰۰ کاربر به ۱۰۰۰ کاربر پیشروی کنید؟ ۱ میلیون کاربر چطور؟

دور تامین سرمایه سری B معمولاً بین 7 تا 10 میلیون دلار است. شرکت ها می توانند ارزش گذاری بین 30 تا 60 میلیون دلار را انتظار داشته باشند.

تامین سرمایه سری B معمولاً از طرف شرکت های سرمایه گذاری خطرپذیر صورت می گیرد، اغلب همان سرمایه گذارانی که دور قبلی را هدایت کرده اند. از آنجا که هر دور با ارزش گذاری جدیدی برای استارتاپ همراه است، سرمایه گذاران قبلی اغلب تصمیم به سرمایه گذاری مجدد می گیرند تا اطمینان حاصل کنند که سرمایه گذاریشان همچنان قابل توجه است.

در این مرحله شرکت ها ممکن است توجه شرکت های سرمایه گذاری خطرپذیری را نیز که در استارتاپ های مرحله-آخر سرمایه گذاری می کنند جلب کنند.

سری C

شرکت هایی که وارد مرحله تامین سرمایه سری C می شوند، عملکرد بسیار خوبی دارند و آماده گسترش به بازارهای جدید، تصاحب کسب و کارهای دیگر یا توسعه محصولات جدید هستند.

سری C اغلب آخرین دور تامین سرمایه برای یک شرکت است، اگر چه برخی شرکت ها تا دورهای تامین سرمایه سری D و حتی سری E – یا فراتر از آن – پیش می روند. با این حال، معمول تر این است كه دور سری C، آخرین تلاش برای آماده سازی شركت برای عرضه اولیه سهام (IPO) یا تصاحب باشد.

استارتاپ ها برای تامین سرمایه سری C خود، به طور متوسط 26 میلیون دلار جمع آوری می کنند. ارزش گذاری شرکت های سری C اغلب بین 100 تا 120 میلیون دلار قرار می گیرد، اگر چه ممکن است شرکت ها ارزش بسیار بیشتری داشته باشند، به ویژه با رشد فوق العاده‌ی اخیر استارتاپ های “یک میلیارد‌ دلاری (unicorn)”.

ارزش گذاری در این مرحله بر اساس نقاط داده سختی مانند موارد زیر است:

تامین سرمایه سری C معمولاً از طرف شرکت های سرمایه گذاری خطرپذیری صورت می گیرد که در استارتاپ های مرحله-آخر، شرکت های سهامی خاص، بانک ها و حتی صندوق های تامینی، سرمایه گذاری می کنند.

سری D

سری D کمی پیچیده تر از دوره های قبلی تامین سرمایه است. همانطور که گفته شد، بسیاری از شرکت ها تامین سرمایه را در طی سری C به اتمام می رسانند. با این حال، شرکت ممکن است به دلایلی تصمیم به پیش روی به تامین سرمایه سری D بگیرد.

1. فرصتهای گسترش: شرکت ممکن است قبل از تصمیم گیری برای رفتن به مرحله IPO ، فرصت جدیدی را برای گسترش پیدا کند و برای رسیدن به آنجا صرفا به تقویتی دیگر نیاز داشته باشد. بسیاری از شرکت ها دورهای تامین سرمایه سری D (یا فراتر از آن) را برای افزایش ارزش خود قبل از عمومی شدن انجام می‌دهند. از سوی دیگر، برخی از شرکت ها مایلند مدت طولانی تری را نسبت به آنچه که قبلا معمول بود خصوصی بمانند.
2. دور پایین‌تر: هنگامی که یک شرکت انتظارات ایجاد شده را پس از تامین سرمایه سری C برآورده نکرده باشد، «دور پایین تر» خوانده می شود. همچنین به زمانی اشاره دارد که یک شرکت با ارزش گذاری پایین تری نسبت به دور قبلی تامین سرمایه‌ خود، تامین سرمایه می کند.

دورهای سری D معمولاً توسط شرکت های سرمایه گذاری خطرپذیر تأمین سرمایه می شوند. مبلغ جمع آوری شده و ارزش گذاری ها بسیار متفاوت هستند، به ویژه به این دلیل که تعداد خیلی کمی از استارتاپ ها به این مرحله می رسند.

سری E

اگر شرکت هایی که به سری D می رسند خیلی کم هستند، شرکت هایی که به سری E می رسند بسیار کمتر هستند. شرکت هایی که به این نقطه می رسند غالباً به دلایل ذکر شده در دور تامین سرمایه سری D، تامین سرمایه می کنند:

سرمایه‌گذاری خطرپذیر

سرمایه گذاری خطرپذیر سرمایه گذاری ای است که در استارتاپ ها و کسب و کارهای کوچکی که معمولاً ریسک بالایی دارند، اما پتانسیل رشد نمایی نیز دارند صورت می گیرد. هدف از سرمایه گذاری خطرپذیر کسب بازده بسیار بالا برای شرکت سرمایه گذاری پذیر است که معمولاً در قالب تصاحب استارتاپ یا عرضه اولیه سهام صورت می گیرد. سرمایه گذاری خطرپذیر گزینه ای عالی برای استارتاپ هایی است که به دنبال رشد خیلی زیاد – و سریع – هستند. از آنجا که این سرمایه گذاری ها نسبتاً بزرگ هستند، استارتاپ شما باید آماده گرفتن آن پول و رشد کردن باشد.

یک شرکت سرمایه گذاری خطرپذیر معمولاً توسط تعداد معدودی شریک اداره می شود که مبلغ زیادی را از گروهی از شرکای محدود (LP ها) برای سرمایه گذاری از طرف آنها جمع آوری کرده اند. این LP ها معمولاً مؤسسات بزرگ هستند، مانند سیستم ایالتی بازنشستگی معلمان  (State Teachers Retirement System) یا دانشگاهی که از خدمات آن VC (سرمایه گذاری خطرپذیر) استفاده می کند تا بازده های کلانی را از پول شان کسب کنند.

این شرکا بازه ای 7 تا 10 ساله برای انجام سرمایه گذاری ها دارند و مهمتر از همه اینکه، بازده زیادی ایجاد می کنند. ایجاد بازده زیاد در چنین مدت کوتاهی به معنای این است که VC ها باید در معامله هایی سرمایه گذاری کنند که نتایج عظیمی داشته باشند.

این نتایج بزرگ نه تنها بازده های بزرگی را برای این صندوق فراهم می کنند، بلکه به پوشش زیان های ناشی از شکست های متعدد سرمایه گذاری های پر ریسک نیز کمک می کنند.

سرمایه گذاران فرشته

سرمایه گذاران فرشته معمولا افرادی با ثروت خالص بالا هستند که می خواهند مبالغ نسبتاً کمی از پول خود را، معمولاً از چند هزار دلار گرفته تا یك میلیون دلار، در استارتاپ ها سرمایه گذاری كنند. فرشتگان غالباً یكی از انواع قابل دسترس تر سرمایه گذاری اولیه برای یک کارآفرین هستند و به همین ترتیب، بخش مهمی از اكوسیستم تامین سرمایه سهامی هستند.

سودمندترین جنبه کار با یک سرمایه گذار فرشته این است که آنها معمولاً می توانند به طور مستقل برای سرمایه گذاری تصمیم گیری کنند. اینکه سرمایه گذاران فرشته مجبور به مدیریت شراکت یا سلسله مراتب تصمیم گیری شرکت نیستند، به آن ها این امکان را می دهد تا معاملاتی را که شخصا با آن راحت هستند انجام دهند. این غالباً همان چیزی است که یک کارآفرین در مراحل اولیه توسعه استارتاپ خود به آن نیاز دارد.

فرشتگان همچنین معمولا در زمینه خاصی تخصص دارند، که غالباً در زمینه ای است که قبلاً از آن پول در آورده اند. این امر از چند طریق بسیار مهم به کارآفرین کمک می کند. اول اینکه آنها وقت کارآفرین را با پرسیدن سؤالات ناآگاهانه تلف نمی کنند، زیرا از قبل فضا را می شناسند. دوم اینکه، آنها معمولا ارتباطات خوبی در برخی صنایع دارند، بنابراین ارزش سرمایه گذاری شان شامل منابعی است که می توانند برای کمک به این سرمایه گذاری خطرپذیر در آینده فراهم کنند.

بر خلاف معنای این اصطلاح، سرمایه گذار فرشته، یک فرشته خوشحال که از آسمان نزول می کند تا به رویاهای شما با یک چک با رقم بالا جواب دهد نیست (اگر چه این امر خوب خواهد بود).

سرمایه گذاران فرشته افراد را از مشکلات اعتباری شخصی یا تجاری شان نجات نمی دهند. آنها سرمایه گذاری خیریه انجام نمی دهند، زیرا کارآفرین احساس می کند که ایده آنها واقعاً برای جهان مهم است. آنها سرمایه گذاری می کنند تا بتوانند بازده خوبی را از سرمایه گذاری شان به دست آورند – که به ندرت غیر آن رخ می دهد. شبکه های سرمایه گذاران فرشته

فرشتگان غالباً با یکدیگر برای تشکیل شبکه های سرمایه گذاران فرشته تیم تشکیل می دهند. از آنجا که همه فرشتگان باید بارها و بارها انواع یکسانی از معاملات را بررسی کنند، به اشتراک گذاری جریان معاملات و ترکیب منابع برای یافتن معاملات عالی، سودمند است.

شبکه های سرمایه گذاران فرشته واقعا برای کارآفرینان مفید هستند، زیرا آنها معمولا فرایند رسمی تری برای بررسی درخواست های جدید دارند و همچنین می توانند کارآفرین را با تعداد زیادی از فرشتگان جدید آشنا کنند.

کار با شبکه سرمایه گذاران فرشته را به عنوان راهی برای انتشار معامله خود برای تعداد زیادی از کاندیداهای واجد شرایط، به طور هم زمان، در نظر بگیرید. در برخی موارد، حتی اگر خود شبکه به عنوان یک گروه سرمایه گذاری نکند، ممکن است بتوانید توجه یک فرشته خاص را در این شبکه، که تصمیم به سرمایه گذاری دارد، جلب کنید.

هیچ محدودیت مشخصی در مورد توان یک سرمایه گذار فرشته برای سرمایه گذاری وجود ندارد، اما بازه معمول این مبالغ از 5000 دلار تا 5،000،000 دلار خواهد بود، اگرچه بیشتر فرشتگان تمایل دارند حدودا 500،000 دلار سرمایه گذاری کنند.

فرشتگان همچنین ممکن است به صورت تدریجی سرمایه گذاری کنند، به این صورت که الان یک سرمایه کوچک برای شما فراهم کند و بعدا سرمایه ی دیگری را به شما ارائه دهند، یعنی معمولا زمانی که اتفاق مهمی برای این کسب و کار رخ می دهد.

انواع سرمایه‌گذارها

سرمایه‌گذاران با توجه به روش و فاز سرمایه‌گذاری و میزان سرمایه به سه دسته تقسیم می‌شوند:

نکاتی برای سرمایه‌گذاران در استارتاپ